هوندا ، زمان و دختر

 

 

کاش پشت موتور در زمان دبیرستان
وقتی که یک چرخ بودم و مست دلبری سرخوشانه خود بودم
همان لحظه که تو را با ابروهای پیوسته و صورت اصلاح نشده و موی مشکی بلندت دیدم
زمان فریز میشد
در زمان میماندیم و همان ساعت زندگی میکردیم
من آن زمان ها بیشتر شعر میگفتم و فقط میتوانستم برای آن موهای مشکی ات کتاب شعری بسرایم
تو طبیعی زیبا بودی و من طبیعتا خود واقعی ام بود
دستت را میگرفتم
سوار تَرک موتورت میکردم
میرفتیم بام تهران و آنجا لبوی داغ میخوردیم
بعد هم معجونی مخصوص در کنار پل چوبی به بدن میزدیم
آن موقع که من موتور طرح هوندا ۱۲۵ داشتم
واقعی تر بودم
بی دغدغه و استرس ساعتها از این مدرسه به مدرسه میرفتم که حرکت جدید را به قصد شماره ای جدید به معرض نمایش بگذارم
تو هم که با آن ابروهای پیوسته و صورت اصلاح نشده بس دلبر بودی
کاش زمان همانجا فریز میشد
آنجایی که تشویق میشدم و تو در میان جمعیت چشمم را گرفتی
آنجایی که فارغ بودم
مانند پرنده هایی که آزادانه پرواز میکنند
این روز ها دیگر ازاد نیستم
پشت ماشین نمیشود ژانگولر بازی درآورد
پل چوبی در طرح است و تا بام ترافیک زیادی است
همه اینها به کنار ،
من امروز در قفس خودم هستم
میترسم حرکتی بزنم و از شان فیک دسته دومم چیزی کسر شود
حتی دیگر موسیقی ۶/۸ هم گوش نمیدهم
شعارم شده که در این قفس جز شجریان نباید شنید
ولی ای کاش مشکل ها این بود
تو هم آن نیستی
آن روز پشت ترافیک چراغ ستارخان دیدمت
موهایت که رنگ شده بود
ابروهایت هم به اندازه دو کوه با هم فاصله داشته اند و صورت اصلاح نشده ات هم مورد هجوم انواع کرم ها و پودرها قرار گرفته بود
دیگر از آن صورت دختر خاورمیانه ای خبری نبود انگار در یکی از کشور های اروپایی که شاخص رفاه عمومی بالایی دارند به دنیا آمده بودی
کاش زمان فریز میشد
ما دو نوجوان احمق و نترس بودیم
با یک موتور طرح هوندا ۱۲۵
انتقام آینده را میگرفتیم
کاش زمان فریز میشد
همانجا کنار در صورتی آنجایی که نوشته بود زکات علم نشر آن است میماندیم و بزرگ نمیشدیم
چه قدر بزرگ شدن سخت است.